Je partnerrelatie als groeiweg.

In relatie met als doelstelling een ontwikkelingsweg te gaan. Je relatie als spirituele groeiweg.

Samenvatting lezing (zie bron onderaan):

Problemen in relaties hoeven geen verwijdering mee te brengen, maar kunnen gebruikt worden om daardoor verder te groeien. Dat is alleen maar mogelijk als het lukt om verwachtingen los te laten, te bevragen in plaats van te verwijten, kwetsbaar durven te zijn in plaats van te vechten, kortom: wanneer partners met elkaar een groeiproces durven aan te gaan en bereid zijn hun verliefdheid te transformeren en te verdiepen tot liefde. Een relatie kan op die manier een groeiweg worden naar relationele heelheid en spirituele verdieping.

Mijn bedoeling is, zegt Riekje, is op zijn minst inspirereren om door te gaan met je relatie. Belangrijk hierbij is dat je afstapt van de verwachting van "we gaan elkaar gelukkig maken" (meestal wordt je hier teleurgesteld), beter kan je deze verwachting omturnen in " we gaan met zijn tweetjes een groeiproces aan".

• Eerste fase: Een relatie start meestal met verliefdheid; dat voelt prettig aan, er is een vrij stromende energie, je voelt een enorme verbinding met de ander, er is een open hart. Verder wordt zo'n verliefdheid ook gekenmerkt door het feit dat men niet realistisch is, je projecteert, je wordt afhankelijk, je wil altijd bij elkaar zijn.
• Tweede fase: de fase van het samenwonen. Dan komen de gewone dingen, dingen die moeten geregeld worden. De keuze van een woning, de keuze van dit, van dat, enz. Dat gaat via 'onderhandelingen', via 'gesprekken', deze zijn vaak nogal vaag. Het komt er op neer dat je terecht komt in je gedragspatronen, liefde moet een weg vinden langs een kanaaltje, langs gedragspatronen. Deze gedragspatronen worden reeds gevormd in je jeugd, door je familie, je ouders, je school, je sociale netwerkjes, ... Deze gedragspatronen zitten in je.
  

Twee mensen hebben dan twee gedragspatronen, en deze vormen samen het huwelijksgedrag (op zowat een half jaar is dat gevormd). En dan zit je samen in zo'n gezamenlijk huwelijksgedrag. En dat gedrag dat polariseert zich. Bv de ene is slordig, dan gaat de andere als vanzelf de andere pool op, en gaat de propere zijn; bv de ene geeft het geld uit, de andere gaat dan de zuinige zijn. Het feit dat jij op die pool komt, en niet de andere, heeft te maken met aanleg, je hebt aanleg voor die ene pool. Maar soms wordt je dat moe, je voelt je door de andere in die pool gedwongen. Dat kan zover gaan dat je je helemaal gevangen voelt door de andere.

En op die manier komt je dan tot een gevoel van ongenoegen, daar komen ruzies van, verwijten dat de andere doet zoals die doet; en dan gaat de andere zich verdedigen. En door zich te verdedigen houdt deze de ruzie in stand, enz.

Voorbeeld: A zegt: "ik wil eens een avondje alleen uit"; B zegt daarop "neen , jij laat me in de steek"; en dan A weer, en dan B, enz. In zo'n gesprek wordt niet naar elkaar geluisterd en je krijgt een vervelende atmosfeer. Het wordt eerder een machtsstrijd. Het gaat escaleren in ruzie, of verwijdering, inhoudelijk stelt het niet veel voor, maar het is uitputtend, het gaat om de atmosfeer.

Oplossing: hoe dan wel?

1. Je verantwoordelijk voelen voor je eigen reactie op wat er gebeurt.

Als je er bv. niet tegen kan dat je partner er een avondje alleen op uitgaat, zou je er bv. kunnen voor zorgen dat de ander zich schuldig voelt. Maar dit is niet de enige mogelijke reactie, deze reactie zit enkel in je gedragspatroon. Misschien heb je iets in je levensgeschiedenis zitten met een diepe pijn die te maken heeft met in de steek gelaten worden, met verlaten worden; en die pijn van vroeger komt omhoog, en vandaar je reactie.

Doordat je in een relatie gaat polariseren, ontlok je elkaar dat gedrag. Vandaar dat partners soms op je ouders gaan gelijken. Die oude gedragspatronen zitten erin. Doordat jij bang wordt, dat jij in de steek zal gelaten worden, zie je iemand buiten je die je angst aanjaagt, die je in de steek laat. Je biedt de andere die pool ook aan. Je manier van reageren zit al in je.

Iedereen heeft een aantal gevoeligheden, waar je heel woest kan van worden. Iedereen heeft dat (je kan het vergelijken met landmijnen die rond je hart zitten, en als men die raakt dan ontploffen ze). Je reageert niet meer vanuit begrip maar vanuit die pijn. Je maakt veronderstellingen vanuit jouw reactie.

En dat moet je loslaten! Jij bent zo gevormd, het zit in je geschiedenis. Door dat los te laten kan je veranderen, en een relatie veranderen.

2. Welk is dan wel een geschikte reactie?

De enige reactie die niet in de strijd is, die principieel anders is, is de vraag stellen: "oh ja, wat gebeurt er dan met je". Dat is de enige reactie die niet gaat over ik, maar over jou. De andere gaat dan naar zichzelf kijken: "Wie ben ik? Waarom reageer ik zo?"

Dus luisteren ! Vechten is gemakkelijker. Alles valt en staat met naar elkaar luisteren. Als je pijn hebt, flap je er meteen iets uit; stop met je eigen reactie en ga je openen voor de andere.

En de andere partij zou in dit voorbeeld kunnen zeggen: " Wat maakt dat je alleen wil zijn, dat je alleen wil uitgaan?"

De kunst is niet jezelf te verdedigen, maar te luisteren? Wil je je relatie veranderen, dan moet je jezelf veranderen. Het enige wat je kan doen, is je reactiepatroon bekijken.

Dus kijken naar je eigen reactiepatroon.

Drie hinderpalen:

1. Trots: ik verander niet, de andere moet maar veranderen. Zo zie je gebeuren dat de ene de andere naar de therapeut stuurt, want de andere moet in therapie!
2. Illusie: zoals jij de wereld ziet, zo is het.
3. Angst: om anders te worden, je zal immers als je het goed aanpakt iemand anders worden, je identiteit gaat veranderen.

3. Authentieke reacties tonen

Dikwijls zegt men niet waar het werkelijk omgaat.

• Als je kwaad wordt, voel dan ook je pijn eens.
• Als je pijn voelt, ga eens na of je ook boos bent, en kom voor jezelf op.
• Geef een opening aan de zaken, niet zo van ik voel me rot, enz. Zeg duidelijk wat er is.
• Ook steun vragen, door niets te vragen, ontzie je de andere.
• En omgekeerd, geef je grenzen aan.

4. Luisteren naar elkaar, mekaar GEZIEN hebben

Het probleem is daarom niet opgelost. Maar jijzelf en de andere wordt GEZIEN. Gezien worden is iets anders dan je zin krijgen. In emotieland is alles anders dan in denkland. Als je gezien wordt, heb je minder de neiging, om je zin door te drijven. Het diepst wat je wil, is gezien worden. Als je luistert naar elkaar, dan is die diepere behoefte al bevredigd! (Noot: neem géén beslissingen vanuit ellende of emotie).

Conclusie:

Je verwachting en doelstelling als koppel omturnen van "we gaan ekaar gelukkig maken" (dan kom je meestal van een kouwe kermis thuis) naar "samen een ontwikkelingsweg gaan", de landmijnen rond je harten ontmantelen. Problemen zijn géén bedreiging voor je relatie, maar een mogelijkheid om je relatie te verdiepen.